All the way back to the north

Dag lieve mensen,

Het is zo leuk om elke keer jullie reacties te lezen!

Zoals gepland, heb ik zaterdag de ahram verlaten. Op naar het noorden... Vanaf de ashram heb ik een boot richting Alleppey genomen. Voordat ik op de boot stapte ontmoette ik een Nederlands meisje Lisa. Zij nam dezelfde boot dus we hebben heerlijk in het nederlands kunen kletsen tijdens de mooie tocht over de backwaters. In Alleppey aangekomen voelde ik me helemaal niet lekker en ben ik voor de eerste keer ziek geworden in India. Geen idee of het door het voedsel, de hitte, te weinig slaap of de boottrip kwam. Gelukkig deelde ik samen met Lisa een kamer. Zij heeft heel erg lief voor me gzorgd! Het viel uiteindelijk gelukkig wel mee. We hebben in Alleppey nog een kanotrip gemaakt op de backwaters, daarbij kwamen we meer op de plekken waar de grote boten niet kunnen komen. Onderweg stoptte onze gids om ons rond te leiden in een schattig backwaterdorpje. We hebben ontzettend gelachen om hem toen hij probeerde een foto van ons te maken. Hij hield de camera veel te laag waardoor onze hoofden niet op de foto kwamen. Maar elke keer stoptte hij weer ergens om een foto van ons te maken. 's Middags hebben we een bus genomen naar Cochin. Waar we 's avonds naar een Kathakali voorstelling zijn gegaan. Het was een soort dansvoorstelling waarbij mimiek een grote rol speelt. Het vond plaats in het oudste theater van Kerala. Maar het was zo klein dat we het nauwelijks konden vinden.

De volgende dag heb ik afscheid genomen van Lisa. Om vijf uur 's avonds begon mijn 51 uur durende treinreis richting het noorden. Ik deelde een ruimte dat afgesloten was met een gordijntje met een Indiase stel en een Indiase man. Het was een erg deprimmerende ruimte. Er zaten twee kleine raampjes in, maar die waren zo smerig dat er nauwelijks licht doorheen kwam. Het enige licht dat we hadden was een klein leeslampje en een enorme tl- buis. Het is toegestaan om de deuren van de trein te openen dus ik heb een tijd in de deuropening gestaan en gekeken naar alle landschappen die aan mij voorbij gingen. Het verbaasde me dat ik de enige tourist was in de trein. Maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld. De Indiase mensen zijn erg vriendelijk en knopen gemakkelijk een gesprek met je aan. Ze willen je ook graag helpen. Het Indiase stel vertelde mij dat we waarschijnlijk middenin de nacht zouden aankomen in Patna, want de trein had altijd vertraging. Ze hebben me wel honderd keer gezegd dat ik het station niet moest verlaten, want dat zou niet veilig zijn, en uitgelegd waar ik dan wel heen moest gaan. Op een gegeven moment denk je bij jezelf: ja nu weet ik het wel! Maar ze bedoelen het goed. Een paar dagen terug wilde ik voordat ik op de trein stapte nog even snel een pakketje opsturen via de post. Ik kon het postkantoor niet vinden die in de LP stond. Een jongen sprak me aan en wees de andere kant op, maar ik wist dat ik vlakbij moest zijn. Iemand anders wees me het postkantoor dat ik in gedachten had. De jongen bleef me echter volgen en wilde me helpen aan het loket. Hij begon in het Hindi te praten, dat vond ik zo irritant. Ik dacht waar bemoei je je mee.
Ik wilde weten waar het over ging dus ik ging er gewoon doorheen praten in het Engels. Uiteindelijk bleek dat ik alleen bij het hoofdkantoor een pakketje kon opsturen, dat bleek het kantoor te zijn waar die jongen mij in eerste instantie heen wilde sturen... De jongen bedoelde het allemaal zo goed en ik heb achteraf spijt dat ik hem zo duidelijk probeerde af te wimpelen... Mijn vertrouwen in de Indiase mensen heeft kennelijk een deuk opgelopen in Delhi. Er zijn wel degelijk mensen die je gewoon willen helpen zonder bijbedoelingen. Uiteindelijk maar geen pakketje opgestuurd want ik moest mijn trein halen. Overal waar je komt loopt iedereen te rochelen, de neus op te halen en keihard boeren te laten zo ook in de trein, zelfs de net geklede mensen produceren de meest ranzigste geluiden!

We kwamen inderdaad middenin de nacht in Patna aan. Daar was het een gekkehuis! Overal lagen mensen op de grond te slapen. Ik ben direct opzoek gegaan naar een retiring room, die zou op de eerste verdieping zijn. Er lagen ontzettend veel mensen op de trap waar ik overheen moest stappen. Heel de retiringroom heb ik niet kunnen vinden, maar wel een upperclass wachtruimte. Er zat niets anders op. Ik heb mijn backpack ergens aan vastgemaakt en geprobeerd een beetje te slapen op een plastic stoeltje. Ik had na mijn lange reis zo erg verlangd naar een bed en een douche, maar ja niets aan te doen. De volgende ochtend zou mijn trein naar Gaya vertrekken. Ik besloot een uur van te voren een ticket te bemachtigen. Het is goed dat ik het zo ruim had genomen want het was nog drukker dan de nacht daarvoor bioj de ticketcounter. Er was een speciale ladiescounter, maar daar was het een grote chaos! Er was geen sprake van een rij. Je moest je gewoon richting het loket zien te wurmen. Terwijl ik zwaarbepakt was! Er stonden ook mannen tussen ons in te duwen die, via de vrouwen een ticket probeerden te bemachtigen.
Ik was blij toen ik mijn ticket in handen had. Maar dan komt de vraag vanaf welk platform vertrekt de trein. De een vertelt je het een de ander zegt weer wat anders. Op het moment dat de meeste mensen hadden bevestigd dat het inderdaad de trein naar Gaya was, besloot ik er gewoon maar in te gaan zitten en erop te vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ook in deze trein was ik de enige blanke. Ik had weer veel bekijks en iedereen begon een praatje met me te maken, waardoor ik mijn vermoeidheid vergat en de 4 uur durende treinreis snel voorbij ging. Ze vragen je echt het hemd van het lijf! De informatie verspreidde zich snel door de wagon, waardoor er steeds meer mensen een kijkje kwamen nemen. Meerdere mensen wilden een foto met hun mobieltje maken van mij. Tuurlijk mogen jullie een foto maken van mijn gare, smerige, drie dagen niet gewassen hoofd!
In Gaya aangekomen nam ik een riksja naar Bodgaya. Een jongetje van nog geen zestien bestuurde het ding en nam onderweg steeds meer mensen mee. Voor ik het wist deelde ik de riksja met tien andere mensen!!! De riksja was veel te zwaar beladen, bij elk heuveltje moesten er mensen uitstappen omdat we anders niet omhoog kwamen. Ik was zo blij toen ik eindelijk aan kwam in het guesthouse. Het is een hele simpele kamer met een gedeelde badkamer. Maar ik heb echt genoten van mijn warme (!!!!!) douche.

Bodgaya ligt in Bihar. Bihar is een van de meeste arme gebieden in India. Het is inderdaad een heel erg groot verschil met Kerala. En de temperatuur is ook erg wennen. Het is hier veel kouder en de lucht is heel erg vuil. Je voelt het direct in je keel en je longen.

Heel veel liefs van de grote avonturier!